ปรากฏการณ์ ทางภูมิคุ้มกันหน้าที่หลักของระบบคือการเหนี่ยวนำภูมิคุ้มกัน วิธีการปกป้องร่างกายจากสิ่งมีชีวิต และสารที่มีสัญญาณของข้อมูล มันถูกไลเซดในสองขั้นตอน ในระยะแรกการรับรู้จะเกิดขึ้นในระยะที่สอง การทำลายเนื้อเยื่อและการขับถ่าย นอกเหนือจากประชากรย่อยเหล่านี้แล้ว เซลล์อื่นๆยังมีความสามารถที่เป็นพิษต่อเซลล์ เซลล์ NK-T ซึ่งมีเครื่องหมายของประชากรย่อยสองกลุ่ม อยู่บนพื้นผิวของพวกมัน พวกมันอยู่ในตับ อวัยวะที่เป็นอุปสรรคและกำจัดเชื้อโรคของวัณโรค
รวมถึงการติดเชื้อฉวยโอกาส ผลกระทบที่เป็นพิษต่อเซลล์ยังถูกอธิบายไว้ สำหรับองค์ประกอบที่ไม่ใช่ลิมฟอยด์ โมโนไซต์ มาโครฟาจ นิวโทรฟิล อีโอซิโนฟิลซึ่งมีตัวรับสำหรับชิ้นส่วน Fc บนผิวของพวกมัน การปิดกั้นตัวรับเหล่านี้โดยคอมเพล็กซ์ภูมิคุ้มกัน ทำให้เกิดการสูญเสียความเป็นพิษต่อเซลล์ ในความเป็นจริงระบบภูมิคุ้มกันกำหนดการป้องกันจากสารติดเชื้อ ขจัดสิ่งแปลกปลอม มะเร็งดัดแปลงอัตโนมัติ เซลล์แก่ชรา ช่วยให้มั่นใจถึงกระบวนการปฏิสนธิ
ซึ่งปลดปล่อยจากอวัยวะพื้นฐาน ส่งเสริมการเริ่มต้นของการคลอดบุตร และใช้โปรแกรมการชราภาพ ด้วยเหตุนี้ปรากฏการณ์และปฏิกิริยา ทางภูมิคุ้มกันจำนวนหนึ่งจึงเกิดขึ้น สาระสำคัญของภูมิคุ้มกันของสปีชีส์ กรรมพันธุ์เกิดจากลักษณะทางชีวภาพของสัตว์และมนุษย์ที่กำหนด มันไม่เฉพาะเจาะจงมั่นคงสืบทอดมา ขึ้นอยู่กับระบอบอุณหภูมิ การมีหรือไม่มีตัวรับจุลินทรีย์และสารพิษ สารที่จำเป็นสำหรับการเจริญเติบโตและกิจกรรมที่สำคัญ ภูมิคุ้มกันในท้องถิ่นให้การปกป้องผิวหนัง
ร่างกายที่สื่อสารโดยตรงกับสภาพแวดล้อมภายนอก อวัยวะสืบพันธุ์ ระบบหลอดลมและทางเดินอาหาร ภูมิคุ้มกันในท้องถิ่นเป็นองค์ประกอบของทั่วไป เกิดจากจุลินทรีย์ปกติ ไลโซไซม์ คอมพลีเมนต์ แมคโครฟาจ โกลบูลินภูมิคุ้มกันที่หลั่งออกมา และปัจจัยอื่นๆของภูมิคุ้มกันโดยกำเนิด ภูมิคุ้มกันของเยื่อเมือกเป็นหนึ่งในองค์ประกอบที่มีการศึกษามากที่สุดของภูมิคุ้มกัน เกิดจากปัจจัยป้องกันที่ไม่เฉพาะเจาะจงในการต้านเชื้อแบคทีเรียที่รวมอยู่ในเมือก
ไลโซไซม์ แลคโตเฟอริน ดีเฟนซิน ไมอีโลเปอร์ออกซิเดส โปรตีนประจุบวกที่มีน้ำหนักโมเลกุลต่ำ ส่วนประกอบเสริม อิมมูโนโกลบูลินของคลาส A,M,G ผลิตโดยต่อมขนาดเล็กในพื้นที่ที่อยู่ในเยื่อบุผิว การล้างเยื่อเมือกที่เกี่ยวข้องกับการทำงานของซิลละของเซลล์เยื่อบุผิว นิวโทรฟิลและมาโครฟาจที่อพยพมาจาก กระแสเลือดสร้างออกซิเจนและไนตริกออกไซด์ในรูปแบบแอคทีฟพิษต่อเซลล์ CD8+และตัวช่วย CD4+ทีลิมโฟไซต์
ซึ่งเป็นเซลล์นักฆ่าตามธรรมชาติที่อยู่ในเยื่อบุผิว ภูมิคุ้มกันโดยธรรมชาตินั้นแสดงโดยกลไกการดื้อยาที่ดัดแปลงพันธุกรรม มันกำหนดการตอบสนองการอักเสบเบื้องต้น ของร่างกายต่อแอนติเจน ส่วนประกอบของมันรวมถึงปัจจัยทางกล และสรีรวิทยาตลอดจนปัจจัยป้องกันเซลล์และร่างกาย เป็นพื้นฐานสำหรับการพัฒนากลไกภูมิคุ้มกันเฉพาะ ภูมิคุ้มกันที่ได้มานั้นไม่ใช่กรรมพันธุ์มีความเฉพาะเจาะจง และเกิดขึ้นในช่วงชีวิตของแต่ละบุคคล รู้จักรูปแบบต่อไปนี้ของภูมิคุ้มกันที่ได้
แอคทีฟตามธรรมชาติปรากฏขึ้นหลังจากติดเชื้อ กินเวลานานหลายเดือน หลายปีหรือตลอดชีวิต พาสซีฟตามธรรมชาติเกิดขึ้นหลังจากได้รับแอนติบอดี ของมารดาผ่านทางรกด้วยน้ำนมเหลืองจะหายไป หลังจากให้นมบุตรการตั้งครรภ์ สารออกฤทธิ์เกิดขึ้นภายใต้อิทธิพลของวัคซีน เป็นเวลาหลายเดือนหรือหลายปี พาสซีฟเทียมเกิดจากการฉีดแอนติบอดี้สำเร็จรูป ระยะเวลาของมันถูกกำหนดโดยครึ่งชีวิตของ γ-โกลบูลินที่แนะนำ ภูมิคุ้มกันต้านไวรัสที่ไม่เฉพาะเจาะจง
ภูมิคุ้มกันของเยื่อเมือก ฟังก์ชันป้องกันของผิวหนังและเยื่อเมือก รวมถึงไซโตไคน์ระบบอินเตอร์เฟอรอน α-,β-,γ- ระบบนักฆ่าตามธรรมชาติที่ทำให้เกิดการกำจัดเชื้อโรค โดยไม่ต้องมีส่วนร่วมของแอนติบอดี การตอบสนองต่อการอักเสบขั้นพื้นฐาน ซึ่งช่วยรับรองการแปลของเชื้อโรคที่เข้าสู่ร่างกาย มาโครฟาจ ไซโตไคน์ กลไกการป้องกันเอฟเฟกต์ที่ขึ้นกับ T พาหะของเครื่องหมาย CD8+ เซลล์นักฆ่าที่ขึ้นกับแอนติบอดี แอนติบอดีที่เป็นพิษต่อเซลล์ของคลาสอิมมูโนโกลบูลินจี
กลไกแอนติบอดีของภูมิคุ้มกัน แอนติบอดี้ฮิวเมอรัลที่มีส่วนร่วมของส่วนประกอบเสริม ตระหนักถึงผลการฆ่าเชื้อแบคทีเรียส่งเสริมฟาโกไซโตซิส ต่อต้านเชื้อโรคนอกเซลล์รีเอเจนต์กับกลุ่มสารพิษ ที่ใช้งานอยู่ทำให้เป็นกลาง การก่อตัวของแอนติบอดีสามารถอยู่ได้นานหลายปี กลไกเซลลูลาร์ของภูมิคุ้มกัน พวกมันแบ่งออกเป็นสองประเภท การผลิตลิมโฟไคน์และการกระตุ้นของทีลิมโฟไซต์และแมคโครฟาจ กำจัดแบคทีเรียปรสิตภายนอกเซลล์ ไวรัส โปรโตซัว
การสร้างแอนติบอดีมันเกิดจากระบบบีของภูมิคุ้มกัน บีลิมโฟไซต์รู้จักแอนติเจนที่ขึ้นกับต่อมไทมัส ด้วยความช่วยเหลือของมาโครฟาจที่นำเสนอแอนติเจน ที่ทำลายเซลล์และแปรรูป นอกจากนี้ตัวช่วยทียังรับสัญญาณสองสัญญาณจากฟาโกไซต์ เฉพาะและไม่เฉพาะเจาะจง คำแนะนำสำหรับการสังเคราะห์แอนติบอดีบางตัวโต้ตอบกับบีเซลล์ ซึ่งสร้างความแตกต่างด้วยการก่อตัวขั้นสุดท้าย ของเซลล์พลาสมาที่ผลิตแอนติบอดีจำเพาะ การตอบสนองภูมิคุ้มกันเบื้องต้น
มันเกิดขึ้นในระหว่างการสัมผัสหลักของทีและบีเซลล์กับแอนติเจน มาพร้อมกับการแพร่กระจายของลิมโฟไซต์ที่มีภูมิคุ้มกันบกพร่อง ทำให้เกิดการก่อตัวของโกลบูลินภูมิคุ้มกัน M สร้างหน่วยความจำภูมิคุ้มกันและปรากฏการณ์อื่นๆ ปฏิกิริยาจะเกิดขึ้นภายใน 5 ถึง 10 วันหรือนานกว่านั้นหลังการกระตุ้น การตอบสนองของภูมิคุ้มกันทุติยภูมิ มันเกิดขึ้นจากการสัมผัสกับแอนติเจนซ้ำๆ เนื่องจากการกดทับของเซลล์หน่วยความจำภูมิคุ้มกัน ไม่ต้องการความร่วมมือกับมาโครฟาจ
ซึ่งมีลักษณะเฉพาะโดยการผลิต อิมมูโนโกลบูลินจี ในระยะแรกหลังจากการระคายเคืองไม่เกิน 3 วัน ภูมิคุ้มกันไม่ตอบสนอง การตอบสนองทางภูมิคุ้มกันจำเพาะ ซึ่งตรงกันข้ามกับการตอบสนองทางภูมิคุ้มกัน มันแสดงออกในการไม่สามารถพัฒนากลไกภูมิคุ้มกันเฉพาะ เพื่อตอบสนองต่อสิ่งเร้าต่างประเทศที่นำกลับมาใช้ใหม่ ความทนทานต่อภูมิคุ้มกันมีลักษณะเฉพาะ โดยไม่มีการก่อตัวของปฏิกิริยาภูมิคุ้มกันอย่างสมบูรณ์และเป็นระยะยาว
ภูมิคุ้มกันอัมพาต ภาวะที่เหนี่ยวนำในร่างกายโดยการให้แอนติเจนปริมาณมาก เป็นลักษณะการลดลงของความแข็งแรง ของการตอบสนองภูมิคุ้มกันถูกกำจัด หลังจากการกำจัดปัจจัยออกจากร่างกาย ปรับอากาศ การปิดกั้นตัวรับการรับรู้ของลิมโฟไซต์ที่มีแอนติเจนมากเกินไป ภูมิคุ้มกันการปลูกถ่าย สาระสำคัญของมันคือประจักษ์ในการปฏิเสธอวัยวะต่างประเทศ เนื้อเยื่อที่ปลูกถ่ายเซลล์เมื่อแอนติเจนของระบบ HLA ของผู้บริจาคและผู้รับไม่เข้ากัน เกิดจากทีคิลเลอร์
พิษต่อเซลล์ภูมิคุ้มกันโกลบูลินเอ็มและจี กลไกอื่นๆโรคที่เกิดจากการรับสินบนกับโฮสต์ ปรากฏการณ์ ตรงข้ามกับภูมิคุ้มกันในการปลูกถ่าย มันขึ้นอยู่กับปฏิกิริยาภูมิคุ้มกันเชิงรุกของการต่อกิ่งกับโฮสต์ GVHD เกิดขึ้นภายใต้เงื่อนไขต่อไปนี้ เมื่อชุดของแอนติเจน HLA ของผู้บริจาคและผู้รับต่างกัน เมื่อมีองค์ประกอบของน้ำเหลืองโตในวัตถุที่ปลูกถ่าย เมื่อภูมิคุ้มกันของผู้รับอ่อนแอลง
บทควาทที่น่าสนใจ : เนคไท รายละเอียดและวิธีการเลือกเนคไทสำหรับสูทสีน้ำเงิน
